Ik ben een dierenfluisteraar!
Bam!! Dat is er uit. Uitgelachen? Dan ga ik nu verder.
Iedereen komt op de wereld met een telepathisch vermogen. Maar wij worden direct geleerd om te gaan praten. Iedereen praat tegen een pasgeborene. Je hebt als baby gauw door dat je gedachten niet opgevangen worden maar huilen wel. En al gauw snap je dat als je praat dat anderen je begrijpen. Uiteindelijk raak je je telepathisch vermogen kwijt. Net als een spier die je niet gebruikt, die gaat in ‘ruststand’. Ruststand betekent gelukkig ook dat je het nooit echt kwijtraakt.
Dieren verleren niet om telepathisch te communiceren. Ze hebben wel snel door dat de mensen ze alleen maar kunnen horen d.m.v. blaffen, miauwen etc. maar gedachten worden niet opgevangen. Maar zij vangen wel jouw gedachten op. Niet constant natuurlijk, want dan zouden ze knettergek worden, maar als je eerst hun naam zegt of iets de kamer in roept dan weten ze dat het voor ze is bestemd en vangen ze het op. Raar idee hè? Wij maar denken dat ze commando’s als ‘zit’ en ‘af’ begrijpen, maar eigenlijk reageren ze ook op het beeld/plaatje dat jij in gedachten hebt en dat hoort weer bij het commando.
Het is belangrijk dat je je dier uitlegt wat je gaat doen. Vertel bijvoorbeeld dat je met vakantie gaat, maar weer terugkomt of dat je dozen aan het inpakken bent omdat wij (je dier dus ook) gaan verhuizen en daarom iedereen gestrest rondloopt. Ik zeg zelf altijd als ik de deur uitga dat ik boodschappen ga doen. En ik doe heel wat boodschappen op een dag haha. Maar voor je dier is boodschappen doen verbonden met, ze komt weer thuis en dat geeft rust. Dus geen ingewikkeld verhaal, boodschappen = weer terugkomen. Is je dier ziek en moet je naar de dierenarts vertel wat jullie gaan doen en waarom. Ook al kun je je eigen dier niet verstaan, hij of zij verstaat jou wel en het zal een heleboel stress voorkomen als je bij ze gaat zitten en ze laat weten wat jullie gaan doen.
Klein praktijk voorbeeld. Ik ben eens bij een hond gevraagd die hartverscheurend jankte. Het beestje was al op leeftijd. De dierenarts kon niets vinden en haar mens wist niet meer wat ze moest doen, dus vroeg mij om eens te proberen contact te maken met haar hond. Nadat de hond wat rustiger was geworden begon ik (telepathisch) met haar te praten. Ze voelde dat ze gauw onze wereld zou gaan verlaten maar was verschrikkelijk in paniek dat ze haar mens hier achter moest laten. Ik vertelde haar mens wat er aan de hand was en vroeg of ze haar hond wilde vertellen dat ze ontzettend veel van haar hield maar dat ze echt mocht gaan en dat ze daar vrede mee had.
Ik kan niet zeggen dat het ‘leuk’ is om te doen, maar wel heel dankbaar werk. Ik doe dit kosteloos want de liefde die ik terug krijg van een dier daar kan geen geld tegen op.
Maar uiteindelijk is de hele boodschap van dit verhaal: praat met je dier, probeer er een beeld/plaatje van in je hoofd te maken en zeg het. En echt ze zullen het begrijpen en je heel erg dankbaar zijn.
Liefs Marja